Rośliny swoją budową i wyglądem dopasowują się do środowiska, w którym żyją. Kolor, wielkość i grubość liści oraz struktura bryły korzeniowej ewoluują przez setki lat, by jak najlepiej pasować do niszy, w której występują.
Rośliny porastające pustynie gromadzą wodę w mięsistych liściach i łodygach oraz zmieniają liście w kolce, by ograniczyć parowanie. Rośliny porastające dno lasów równikowych i cieniste zakątki wykształcają liście ciemne od spodu, by złapać i zatrzymać jak najwięcej światła, którego nie dociera do nich zbyt wiele. Możemy te zależności między wyglądem rośliny, a jej środowiskiem naturalnym wykorzystać jako doskonałą podpowiedź w pielęgnacji roślin w naszych domach. Nawet nie znając nazwy, a jedynie patrząc na roślinę i analizując jej pokrój i strukturę liści, jesteśmy w stanie wiele powiedzieć o warunkach, jakich potrzebuje.
Rośliny o liściach ciemnych zazwyczaj możemy uprawiać w miejscach o mniejszej ilości światła. Roślinki o liściach cienkich i papierowych są szczególnie wrażliwe na ostre słońce, suche powietrze i niedobory wody, należy je więc regularnie podlewać, ustawić w miejscu o rozproszonym świetle i zadbać o podwyższoną wilgotność powietrza, np. przez użycie nawilżacza. Giganty o bardzo dużej masie liści będą wymagały odpowiednio więcej wody i nawozu. Sukulenty i kaktusy i inne rośliny o liściach bardzo grubych, twardych i mięsistych preferują suche i przewiewne podłoże i skąpe podlewanie. Rośliny o liściach gładkich i błyszczących zazwyczaj są prostsze w uprawie niż welwetowe, które są szczególnie wrażliwe na zaburzenia podaży wody i uszkodzenia mechaniczne. Analizując w ten sposób wygląd rośliny, który nie jest przypadkowy, a ściśle powiązany z warunkami, w jakich żyje, jesteśmy w stanie przewidzieć, gdzie daną roślinę ustawić, jaką zapewnić jej ziemię i jak często ją podlewać. Takie intuicyjne i oparte na obserwacjach dbanie o rośliny jest dużo prostsze, ale i skuteczniejsze niż uczenie się na pamięć podręcznikowych wskazówek.